Bijna 15 jaar gelden. Ik was 38 weken zwanger. Een voldragen kind ging ik op de wereld zetten. Wat een geweldige mooie ervaring moest zijn, was voor ons een groot diep zwart gat waarin wij terecht kwamen. En de gevolgen van die bevalling is nog dagelijks voel en zichtbaar in ons leven. Want onze gezonde zoon in mijn buik werd geboren met hersenbeschadiging.
Een ding heb ik van hem geleed. Hij leeft in het moment en geniet van hele kleine en eenvoudige dingen. Dit besef ik nu pas echt. Na 15 jaar……
Ik was al die jaren aan het struggelen en in gevecht met de emoties die de hele gebeurtenis met zich mee bracht.
van rennen tot stil staan
van depressief gedrag naar euforie
van vechten naar wegstoppen van emoties
van lui hangen op de bank naar extreem sporten
van dagen alleen maar tv kijken naar dagelijks intensief sporten
van overeten naar uithongeren
van woede naar liefde volle momenten
van verdriet en pijn, naar geluksmomentjes
van schuldgevoel naar dankbare momenten
Altijd was ik in gevecht met mijzelf. Ik voelde me vaak alleen. Een begin, een nieuw leven en met liefde in mijn buik gedragen. Een zwangerschap helaas niet zonder zorgen door een vorige zwangerschap die mij al flink had geraakt.
Nu ik sinds een jaar of anderhalf een andere weg ben in geslagen, die van mindset, voelen en ervaren. Van omarmen en loslaten. Accepteren van gevoelens en emoties en deze zo nodig op te ruimen of te veranderen, krijg ik steeds meer het besef dat alles wat ik deed niet de oplossing was. Want de oplossing is alleen maar liefde. Ik voelde liefde voor het jochie toen hij geboren werd. En nu nog steeds.
En ik weet nog heel goed, want ik voel het nu nog steeds, die liefde had ik heel graag willen delen met mensen. Ik voelde mij trots. Trots omdat ik moeder was geworden. Maar bijna alles en iedereen om mij heen, liet mij alleen maar weten hoe ernstig de situatie was. Geen ballonnen aan mijn bed. Geen beschuit met blauwe muisjes. Geen felicitaties. Slechts een enkeling die mij wel feliciteerde en met cadeautje kwam. Alles liet mij ervaren dat het niet goed ging met hem en dat hij het heel moeilijk had. Iedreen wenste ons sterkte en keken ons met sombere blikken aan.
Ik kan de situatie niet meer terug draaien, dus zal ik anders naar de situatie moeten gaan kijken. Iedereen, ook ikzelf, heeft toen gehandeld op wat op dat moment de beste manier was. Omdat ook zij dachten dat dat voor mij en onze zoon het beste zou zijn.
Ik heb heel veel gehuild. En altijd was er die vraag waarom ????
Hij is voor altijd in mijn hart
Lieve Dion Ik houd van je.
